Spragniona cudu

Witajcie,

Pragnę podzielić się anonimowo moimi przeżyciami związanymi z trudnościami w poczęciu dziecka. Nie mamy stwierdzonej niepłodności. Ogólnie wszystko jest w porządku. Wraz z mężem staramy się o maluszka 9 miesięcy. Jedni mówią, że to krótko, inni zaś, współczują, a jeszcze inni nie widzą kompletnie problemu.
Jednego jestem pewna! Nikt dobrze nie zrozumie małżeństwa z takimi trudnościami, dopóki sam nie spotka się w swoim życiu z podobnym problemem. Dlatego piszę tego bloga, ponieważ pisanie pamiętnika mi nie wystarcza.
Być może nikt nigdy nie przeczyta tych słów. 
Być może nikt nigdy nie skomentuje tych postów. 
Jednak z nadzieją, że moje słowa nie pozostały jedynie zapisane i pozostawione same sobie w zeszycie 60 kartkowym, pragnę dzielić się tym co czuje. A może w ten sposób znajdą się osoby, które będą potrzebowały również wsparcia, modlitwy!?

Na wstępie pragnę zaznaczyć, że wierzę w doskonały plan Boga! I wierzę, że On najlepiej wie co jest nam do szczęścia potrzebne i kiedy mamy to otrzymać (wielokrotnie się o tym przekonałam w życiu). Dlatego całkowicie oddaje Mu tą sprawę, wierząc, że nie karze mi czekać z nadzieją do starości i jeśli nie będzie nam dane mieć potomstwa, da mi o tym znać.

Jednak otrzymałam już od Boga obietnicę, że otrzymamy z mężem to Nowe Życie! Czekam z niecierpliwością, bo przecież człowiek jest tak bardzo niecierpliwy.

Niestety, ani wiara, ani obietnica nie zabiera bólu, który czuję, gdy widzę kobiety w ciąży na ulicy, w pracy... Nie ukoi też bólu, który czuje gdy widzę niemowlęta w wózeczkach... A tak pragnę aby dobry Bóg zabrał ode mnie to cierpienie!

Czekam więc na cud! Na deszcz Jego łask, który nawodni spękaną ziemię mojego serca, mojego łona...  

Spragniona <3